یک طراح رقص کهنه کار مرکز شهر که به خاطر درگیری ماهرانه اش با تماشاگران شناخته می شود – نمایشنامه نویس جوان ژان لی زمانی او را “متخصص در آن زمینه” خطاب می کرد – ماس به آرامی به تعامل پربار جذب کمک می پردازد که پنجشنبه شب از یک بازی بسیار دریافت کرد. تماشاچی که به صورت دوستانه پذیرفت که در بوم بپیچد، به اطراف اتاق کشیده شد و در تاریکی رفت. (این به طور قابل توجهی راحت تر از آنچه به نظر می رسد به نظر می رسد.)
تا آن زمان، ماس یک سری کارهای انفرادی را انجام می داد. در یکی از اولین ها، او لایه بیرونی تپه اسرارآمیز را حذف می کند – بوم نقاشی وسیعی که بعداً مخاطب را در آن می پوشاند – تا نشان دهد که در واقع یک نفر زیر آن وجود دارد.
این وسعت بوم، با طناب فرسوده در امتداد لبه‌های آن، به یک مرکز بصری و مفهومی تبدیل می‌شود که به طور مداوم پیکربندی مجدد می‌شود. روی زمین چوبی پخش شده، سطحی است که ماس بدن خود را در حالت‌های آرام و آسیب‌پذیر قرار می‌دهد. جمع شده و بسته شده، به وزنه ای تبدیل می شود که در حالی که مکررا دور اتاق می چرخد، آن را روی پشت خود متعادل می کند. با نیم تنه ای که دور آن روی زمین حلقه شده است، از باری به راحتی تبدیل می شود. گاهی اوقات او تمام تلاش خود را می کند تا پارچه را دستکاری کند، فقط به سرعت آن را باز می کند و آن را به چیزی جدید تبدیل می کند.
در اوایل کار، ماس همچنین از تابلوی نقاشی روی محراب کلیسا، اثر هنرمند آنجلا دوفرن، پرده برداری کرد. با عنوان «دین ماس»، پرتره‌ای از او است، با همان شلوار جین و پیراهنی که روی صحنه می‌پوشد، نشسته با پاهای دراز، در میان چین‌های پرده‌ای بوم که شبیه بوم جلوی ما است. موقعیت برجسته نقاشی، با مشرف بودن به مراحل، جلوه ای را ایجاد می کند که هنرمند هم خودش را مشاهده می کند و هم تماشای ما را تماشا می کند. او با شکل دادن به نوع دیگری از انعکاس یا انحراف، تخته آینه ای را روی زمین دور می اندازد، که در کنار نور حساس کارول مولینز، تکه هایی از سقف را به آرامی می درخشد.
به نظر می‌رسد این نرمی – که از موسیقی درخشان استفان ویتیو نیز نشأت می‌گیرد – در صفحه‌ای موازی با صداها و تصاویر گیرافتادگی و تقلای موجود در اثر وجود دارد. به شدت درگیر کننده
