یادداشت ویراستار: سیم کوی مجری و خبرنگار ورزشی CNN است. دیدگاه های مطرح شده در اینجا خود هستند. نظر بیشتر را در CNN بخوانید.
CNN
–
او نمی توانست بفهمد چرا.
او فقط بدن او را در زمین دید که تشنج می‌کند، سپس بازیکنانی که با زانوی خم شده دور او برای دعا جمع می‌شوند.
چگونه در دنیایی زندگی می‌کردیم که بازیکنی در جریان بازی به طرز غم‌انگیزی فلج شد و دقایقی بعد سوت‌ها به صدا درآمد و بازی طوری پیش رفت که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است؟
این چیزی است که همسرم در سال 2007 از من پرسید، پس از اینکه شاهد صحنه ای غم انگیز در یک بازی بود که در آن من برای Buffalo Bills بازی می کردم. او دید که هم تیمی من کوین اورت پس از یک برخورد در حین بازی که منجر به آسیب نخاعی شدید شد، به زمین چمن افتاد. او یکی از بیش از 70000 هوادار حاضر در استادیوم بود که در سکوت شاهد مبارزه کوین برای جان خود بودند. یک عمل اورژانسی احتمالا جان او را نجات داده است. او دیگر هرگز بازی نکرد.
اما تیم ما در آن روز بازی کرد.
در آن زمان، مجبور شدم به همسرم که هیچ آشنایی با ورزش و فرهنگ ورزش نداشت، بگویم: «آسیب دیدگی بخشی از بازی است و وقتی اتفاق می‌افتد، ما بازیکنان نماز می‌خوانیم، سپس حرکت می‌کنیم… و بازی می‌کنیم. بر.”
تکرار می کنم، او نتوانست دلیلش را بفهمد.
اکنون که از بازی حذف شده ام، نسبت به زمانی که بازیکن بودم، احساس بسیار متفاوتی نسبت به مصدومیت و سلامت بازیکنان دارم. هر روز به یاد ماهیت وحشیانه ورزشی که دوستش دارم می افتم و دردهای جسمی 9 فصل حضورم در NFL را احساس می کنم. من یک صفحه تیتانیومی و چهار پیچ در گردنم دارم. من چندین ضربه مغزی داشتم، از جمله ضربه مغزی در بوفالو که هیچ به یاد نداشتم چه اتفاقی افتاد تا اینکه روز بعد در جلسات فیلم بازی را تماشا کردم. من به خوبی به یاد دارم که جراحات چقدر می توانند ترسناک باشند.
به همین دلیل بود که وقتی صحنه وحشتناک دوشنبه شب رخ داد – زمانی که بیلز ایمنی دامار هملین به زمین چمن سقوط کرد و در حالی که اشک روی صورت بازیکنان می‌ریخت در حالی که روی زانوهای خمیده دور او دعا می‌کردند، من هم مانند همسرم احساس تهوع داشتم. آن روز در بوفالو سال ها پیش. با سرازیر شدن خاطرات دلخراش دوباره زخم های روحی باز شد.
در طول روزهای بازی من در دانشگاه استنفورد، هم تیمی و همبازی ام، کری کارتر، با بازیکن دانشگاه واشنگتن، کرتیس ویلیامز، برخورد کرد، که برای زدن تکل دوید. کرتیس از گردن به پایین فلج شده بود. بازیکنان گریه کردند، دعا کردند، سپس بازی کردند. 18 ماه بعد، دو روز پس از تولد 24 سالگی، کورتیس به دلیل عوارض فلج که در آن روز متحمل شد، درگذشت. آن برخورد هنوز هم تیمی من را تا به امروز آزار می دهد.
در مورد مصدومیت دامار، کری به من گفت: «مدتی طول می‌کشد تا همه افراد درگیر با آنچه که تجربه کرده‌اند کنار بیایند. دیوانگی است که اکنون به گذشته نگاه کنیم و فکر کنیم که توانستیم به بازی ادامه دهیم.
به عنوان بازیکن، در گذشته، ما مشروط شده بودیم که دردهای جسمی و روحی را – خودمان و دیگران – تقسیم کنیم. ما یاد گرفتیم که روی نکات منفی تمرکز نکنیم زیرا می تواند مانع عملکرد مطلوب شود. ما آموزش دیده بودیم که با ذهنیت «بازی بعدی» هر زمان که اتفاق بدی رخ می‌دهد، بجنگیم. بنابراین، بازی کردن، با وجود مصدومیت های غم انگیز، تنها چیزی بود که می دانستیم.
اما چیزی فراتر از اندازه گیری، دوشنبه شب در جریان بازی Bills-Bengals اتفاق افتاد.
تصمیم برای لغو یک بازی در حال انجام نه تنها بی سابقه است، بلکه نشان دهنده یک تغییر پارادایم است که در NFL در رابطه با سلامت و ایمنی بازیکنان اتفاق می افتد. شاید دیگر در روزهای وحشیانه ای نیستیم که به بازیکنان به عنوان تکه های گوشت یکبار مصرف و قابل تعویض نگاه می کنیم.
در گذشته، آن بازی دوشنبه شب لغو نمی شد. مربیان می‌گفتند، “بسیار خوب بچه‌ها، دست و پنجه نرم کنید و به آن زمین برگردید و داخل زمین بمانید. باید بازی کرد.” اما این اتفاق نیفتاد.
ما نمی توانیم اغراق کنیم که تصمیم گیری برای پایان دادن به بازی برای سرمربیان، شان مک درموت از بوفالو بیلز و زک تیلور از سینسیناتی بنگالز، کمیسر لیگ راجر گودل و دیگران چقدر تاثیرگذار بود. و ما هنوز نمی‌توانیم اثر موجی این تصمیم را درک کنیم.
آن مربیان از سلامت روانی بازیکنان خود آگاه و نگران بودند. پس از دیدن چشمان اشکبار و نگاه های آسیب دیده در چهره بازیکنان خود، آنها به این نتیجه رسیدند که ارزش تلاش برای ادامه آن بازی را ندارد.
این یک تصمیم عمیق بود که در آن سلامت و تندرستی بازیکنان واقعاً بر نتیجه یک بازی یا فصل اولویت داشت.
و بقیه NFL – و همه درگیر با ورزش فوتبال – تماشا می کردند. مربیان دانشکده، مربیان دبیرستان و جوانان و والدین تماشا می کردند. روزی ممکن است به گذشته نگاه کنیم و ببینیم که این لحظه ای بود که همه چیز تغییر کرد – جایی که اظهارات در مورد اهمیت ایمنی بازیکنان دیگر توخالی به نظر نمی رسید و مشخص شد که اولویت دادن به سلامت بازیکنان، چه روحی و چه جسمی، واقعاً کار درستی است. انجام دادن.
دیون داوکینز، بازیکن خط حمله Bills به CNN گفت: «من واقعاً خوشحالم که مجبور نبودیم به بازی ادامه دهیم. اکثر مردم با ما ورزشکاران به عنوان سوپراستار رفتار می کنند. برخی از افراد، مانند افراد مشهور … اما در آن لحظه با ما مانند مردم رفتار کردند.”
با این حال، هنوز عده ای هستند که فکر می کنند بازیکنان باید به بازی ادامه می دادند. لازم نیست زیاد در شبکه های اجتماعی جستجو کنید تا متوجه شوید که برخی از افراد بیشتر به عملکرد تیم فوتبال فانتزی خود اهمیت می دهند تا سلامتی و رفاه هموطنان خود. من حدس می زنم که قابل انتظار است. این راهی است که همیشه بوده است.
اما این کاملاً فراخوان درستی بود که آن بازی را متوقف کنیم.
بازیکنان نباید بازی می کردند. و همه باید بفهمند چرا.
