بهترین راه برای احترام و حفظ سنت آمریکایی در استقبال از مهاجران چیست؟ با آنها به‌عنوان وسایل صحنه برخورد کنیم، همان‌طور که فرماندار فلوریدا ران دیسانتیس هفته گذشته با پرواز حدود 50 پناهجوی ونزوئلایی ناآگاه به تاکستان مارتا انجام داد، اینطور نیست – حتی اگر واکنش تدریجی فراتر از تقلید باشد: اگر ادگارتاون احساس می‌کند که مجبور است میزبان چند نفر باشد. ده ها مهمان غیرمنتظره برای یک روز، ساکنان مناطق در امتداد مرز چه احساسی از هزاران نفری که هر روز ناخوانده وارد می شوند، دارند؟
با این حال، هر چقدر هم که بدلکاری نابخردانه DeSantis، از نظر سیاسی موفق شد، زیرا به سیاست مرزی «بدون مشکل، اعتراف بدون تقصیر»، انکار پیامدها و سرزنش آخرین فرد پاسخ داد. شاید وقت آن رسیده است که دولت شروع به کار روی چیز بهتری کند.
برای درک وضعیت فعلی بازی، تبادل اخیر معاون رئیس جمهور کامالا هریس در مورد مهاجرت با چاک تاد از NBC را در نظر بگیرید:
تاد: “آیا مرز را امن خطاب می کنی؟”
هریس: «فکر می‌کنم هیچ سؤالی وجود ندارد که ما باید کاری را انجام دهیم که رئیس‌جمهور و من از کنگره خواسته‌ایم انجام دهیم. اولین درخواستی که مطرح کردیم، تصویب لایحه ای برای ایجاد مسیری برای شهروندی است. مرز امن است. اما ما همچنین یک سیستم مهاجرتی خراب داریم، به ویژه در طول چهار سال گذشته قبل از ورودمان، و باید اصلاح شود.»
تاد: «ما دو میلیون نفر را برای اولین بار از این مرز عبور خواهیم داد. آیا مطمئن هستید که این مرز امن است؟
هریس: “ما مرز امنی داریم که برای هر کشوری از جمله کشور ما و دولت ما اولویت دارد.”
آیا این نوعی تلاش معنایی جسورانه برای بازتعریف مفهوم «مرز امن» بود؟ بر اساس داده‌های دولتی، در سال تقویمی 2019 (آخرین سال پیش از همه‌گیری دولت ترامپ) تقریباً 921000 «برخورد» بین ماموران گمرک و مهاجران در مرز جنوبی رخ داده است. در سال تقویمی 2021، این تعداد به حدود 2 میلیون افزایش یافت. در سال 2022، تا پایان ماه اوت، این رقم قبلاً به حدود 1.6 میلیون رسیده بود. بسیاری از این برخوردها منجر به اخراج فوری می‌شوند، اما سایر مهاجران آزاد می‌شوند تا در انتظار جلساتی باشند که ممکن است هرگز در آن شرکت نکنند، در حالی که صدها هزار نفر دیگر از مرز می‌لغزند.
دولت دوست دارد آشفتگی در آمریکای مرکزی و جنوبی، به ویژه ونزوئلا را عامل افزایش اخیر بداند. اما بحران پناهجویان ونزوئلا سال ها در حال شکل گیری است. کووید بدون تردید شرایط را در سرتاسر آمریکای لاتین بدتر کرد، اما این نیز توضیح قانع کننده ای نیست: قرن ها فلاکت اقتصادی، سیاسی و اجتماعی در منطقه وجود داشته است و مهاجرت های قبلی افزایش یافته است، اما هیچ چیز در مقیاسی که اکنون می بینیم وجود ندارد.
