فرارو- ساختمان‌ها داخل زمین فرو نمی‌ریزند، وقتی فرو می‌ریزند، اما آنها به دام افتاده‌اند فاجعه بار است. بلایای طبیعی مانند زلزله و طوفان می‌توانند کل شهرها را با خاک یکسان کند و برای تیم‌های جستجو و نجات در یافتن بازماندگان این یک کار برای دردسر است.
به گزارش فرارو به نقل از سی آن،، با این وجود، یک نجات دهنده از ذهن، در حال آموزش دیدن است تا به بازماندگان زمین لرزه و حوادث طبیعی و سوانح غیرمترقبه کمک کند: موش. این پروژه که توسط سازمان غیرانتفاعی بلژیکی APOPO طراحی شده است را به کوله‌های کوچک دارای فناوری پیشرفته پیشرفته می‌سازد تا به امدادگران برای کمک‌رسانی به بازماندگان میان آوار، کمک کند و عملیات موفقیت آمیزتر را از قبل بگیرد.
«دونا کین» دانشمند تحقیقات رفتاری و مدیر این پروژه می‌گوید: «موشها کاملاً کنجکاو هستند و دوست دارند کاوش کنند و این ویژگی برای جستجو و نجات بسیار مهم است».
کین می‌گوید علاوه بر روحیه‌جویانه جثه کوچک و حس بویایی عالی موشها، آنها را برای مکان‌یابی اشیاء در فضاهای تنگ به گزینه‌های عالی تبدیل کرده است. موشها در حال حاضر برای یافتن بازماندگان در یک منطقه شبیه سازی شده فاجعه، آموزش میبینند.
آنها ابتدا فرد مورد نظر را در یک اتاقی خالی کنند که یک سوئیچ روی جلیقه خود را بکشند تا ایجاد کنند و سپس به پایگاه بازگردند، جایی که با یک هدیه به آنها داده می شود.
علیرغم آن که موشها هنوز در مراحل اولیه آموزش قرار دارند، APOPO با دانشگاه فناوری آیندهوون در هلند همکاری می‌کند تا یک کوله پشتی دوربین به دوربین فیلمبرداری، میکروفون دو طرفه و فرستنده مکان‌یاب بسازند. کین می‌گوید: «موشها به همراه کوله پشتی و آموزش جستجو و نجات فوق‌العاده مفید هستند».
سازمان غیرانتفاعی بلژیکی APOPO بیش از یک دهه است که سگ‌ها و موشها را در پایگاه خود در تانزانیا در تشخیص بوی مین‌های زمینی و آموزش می‌دهد. آن سازمان در برنامه‌های خود از موشهای کیسه‌دار غول پیکر آفریقایی استفاده می‌کند که در مقایسه با موشهای قهوه‌ای معمولی در شرایط اسارت، هشت سال طول عمر بیشتری دارند.
پروژه جستجو و نجات به طور رسمی، با پیوستن به تیم، در آوریل ۲۰۲۱ آغاز شد. سازمان APOPO سال‌ها در تلاش بود تا این ایده را عملیاتی کند، اما بدون بودجه و شریک مناسب برای اجرای عملیات جستجو و نجات بود.
یکی از مولفه‌های کلیدی ماموریت جستجو و نجات، فناوری‌های بود که به اولین امدادگران اجازه می‌دادند تا از طریق موشها با قربانیان ارتباط برقرار کنند. APOPO فاقد این فناوری بود تا زمانی که “ساندر وردیسن”مهندس برق به پروژه پیوست. وردیسن در سال ۲۰۱۹ میلادی، در دوره کارشناسی ارشد خود در دانشگاه فناوری آیندهوون به دنبال “استفاده از فناوری برای بهبود زندگی”بود. او در APOPO دوره کارآموزی خود را گذراند و وظیفه‌اش ساخت نمونه اولیه کوله‌پشتی موش بود تا به امدادگران تبدیل شود از ایده بهتری برای کمک به بهره‌برداری بهره‌مند می‌شود.
نمونه اولیه شامل یک محفظه پلاستیکی با چاپ سه بعدی با یک دوربین فیلمبرداری بود که فیلم زنده را به یک ماژول گیرنده روی لپ تاپ ارسال می‌کرد. در حالی که نسخه با کیفیت بالا را روی کارت حافظه ذخیره می‌کرد و با یک جلیقه نئوپرن (همان ماده‌ای که برای لباس‌های غواصی مورد استفاده قرار می‌گیرد) به موشها متصل شد.
وردیسن برای آزمایش تجهیزات به تانزانیا رفت. او می‌گوید: «در ابتدا موشها واقعاً نمی‌دانستند چگونه با آن کنار بیایند، اما به سرعت با شرایط سازگار می‌شوند. در پایان کار موشها تنها با کوله پشتی می‌دویدند و اصلاً با آن مشکلی نداشتند».
چالش های بزرگ برای فناوری های کوچک
با کارکرد “بهتر از حد انتظار” کوله پشتی‌ها، وردیسن حتی پس از پایان دوره کارآموزی خود به عنوان یک داوطلب به اصلاح طرح ادامه داد. با این وجود، کاهش اندازه فناوری و تطبیق آن با مناطق فاج زده آسان نبود. وردیسن می‌گوید: «GPS نمی‌تواند به آوار متراکم و آوار ساختمان‌های فروریخته نفوذ کند. یک جایگزین واحد اندازه گیری اینرسی است، یک ردیاب که در پاشنه چکمه های آتش نشانان می شود. وقتی راه می‌روید پای‌شان در هر قدمی ثابت می‌ماند، اینجاست که می‌تواند ردیاب را تنظیم کند. در مورد موشها هنوز این ویژگی را پیدا نکرده‌ایم».
هم چنین، وردیسن در جستجو است تا فناوری بیشتری را مانند میکروفون دو طرفه در نسخه بعدی قرار دهد و در عین حال آن را کاهش دهد. با وزن حدود ۱۴۰ وزن گرم، نمونه دو برابر سنگین تر از آن چه در نظر گرفته شده، بوده است. وردیسن می‌گوید که حجیم بودن کوله پشتی مشکل اصلی بود و از 10 سانتی متر طول و 4 سانتی متر طول داشت.
او می‌افزاید: «موشها در برابر چیزی قرار می‌گرفتند که معمولاً نمی‌توانستند زیر آن بروند». برای کوچک کردن کوله پشتی بدون دستکاری، وردیسن قصد دارد همه چیز را روی یک برد مدار چاپی ادغام کند که فضای بیشتری را آزاد می کند. این نسخه توسعه یافته کوله‌پشتی سال آینده آماده می‌شود. او امیدوار است روزی به اولین پاسخ دهندگان کمک کند تا «فردی را که در غیر این صورت نجات نمی‌افتد» پیدا کنند.
در همین، کین در تانزانیا پیچیدگی محیط آموزشی موشها را افزایش می‌دهد تا آن محیط را بیشتر شبیه به محیطی می‌سازد که ممکن است موشها در زندگی واقعی با آن ممکن باشد. این افزودن صداهای صنعتی مانند حفاری برای تقلید از شرایط اضطراری واقعی است.
تا اینجا نتایج امیدوار کننده هستند. کین می‌گوید مشاهدات را نشان می‌دهد که موشها به خوبی به شبیه‌سازی‌هایشان واکنش نشان می‌دهند. او می‌گوید: «آنان باید در هر محیطی تحت شرایطی کاملاً مطمئن باشند و این چیزی است که این موشها به طور طبیعی در آن خوب هستند».
به گفته کین، موشها از بدو تولد در انواع محیط‌ها، مناظر، صداها و افراد به‌عنوان بخشی از یک «فرایند عادت‌سازی» قرار می‌گیرند که باعث می‌شود بیشتر از آنها در موقعیت‌های پرتنش و تشدید شوند، کم‌تر استرس زا باشند.
از آنجایی که حیوانات در مرکز پروژه‌ها و ماموریت‌های APOPO قرار دارند، در نظر گرفتن امنیت در موقعیت قرار دارند. این حیوانات پنج روز در هفته در جلسات ۱۵ دقیقه آموزش میبینند و به تنهایی یا با خواهر و برادرهای همجنس خود در قفس‌های خانگی زندگی می‌کنند. جایی که پس از بازنشستگی از زندگی کاری نیز روزهای خود را در آنجا خواهند گذراند.
کین می‌افزاید: «موشها یک رژیم غذایی حاوی میوه‌ها و سبزیجات تازه هستند. همچنین می‌توان روزانه در یک اتاق بازی که سفارشی ساخته شده بازی کنند.».
این برنامه هنوز در حال توسعه است، اما «کین» تخمین می‌زند که آموزش هر موش دست کم ۹ تا ۱۲ ماه به طول انجام می‌شود. کین می‌گوید برای مرحله بعدی تیمش، مدلی از ساختن ساختمان‌هایی که در آن مکان‌هایی ساخته می‌شود تا به سناریوهای دنیای واقعی نزدیک‌تر باشد. زمانی که مطمئن باشید در محیط‌های پیچیده‌تر ایجاد می‌شود، پروژه برای ساخت بیشتر در محیط‌های واقعی به ترکیه در جایی که GEA مستقر است، انتقال پیدا خواهد کرد. اگر همه چیز به خوبی پیش برود موشها به طور بالقوه وارد شده به زندگی واقعی خواهد شد.
با این وجود، در حال حاضر کین و تیم‌اش در تانزانیا بر این موضوع می‌خواهند که موشها مرحله تمرین را پشت سر بگذارند و امیدوار باشند که روزی در آینده در صحنه‌هایی رخ دهد که واقعی می‌شوند. کین می‌گوید: «حتی اگر موشهای صحرایی ما فقط یک بازمانده را در مکان فاجعه زده و تخریب شده پیدا کنند، این تحول برای ما خوشحال کننده خواهد بود».
